Ik ben moeder van een transgender kind

Ik ben moeder van een transgender kind

 

Brenda is moeder van drie kinderen, één van haar kinderen is transgender. Brenda vertelt hoe zij daar mee omgaat. Het verhaal van een moeder met een transgender kind…

”Mam? Als ik straks naar bed ben, wil je dit dan bekijken?” en ze schuift een blaadje onder mijn neus. Snel gaat mijn dochter van 18 jaar naar boven, mij met het blaadje achterlatend. Het is nu 23.00 uur en ik zit toch al achter de computer. Op het papier voor mij staat een website en ik typ de letters één voor één in. Voor mij verschijnt  informatie over genderdysforie en geïnteresseerd begin ik te lezen. Ik lees over het gevoel van onbehagen met het geslacht, de moeite die zij hebben met het gevoel van man te zijn maar biologisch als vrouw gezien worden en andersom. Tijdens het lezen heb ik geen gevoel van ”waarom lees ik dit eigenlijk”, maar meer een ”aha” gevoel.

WORSTELDE MET HAAR IDENTITEIT Mijn dochter had gehoopt dat ik pas morgen hierover zou praten, maar het gesprek vond diezelfde avond al plaats. Ik was heel benieuwd naar wat zij mij te vertellen had. Ze worstelde al jaren met haar identiteit en voelde zich niet tevreden met haarzelf, onwetend wat er was. Zo’n 3 jaar geleden was dit heel heftig, ze was zwaar depressief en zich afzettend tegen alles en iedereen trok zij elke dag weer ten strijde. Daarnaast zocht zij bepaalde mensen op die een negatief effect op haar hadden, waardoor ze onbereikbaar was.

Deze periode had op haar hele omgeving een diepe impact. Maar vooral deed het mij pijn om haar te zien lijden, worstelend met zichzelf en niet de oorzaak of oplossing kunnen vinden. Uiteindelijk, met veel hulp en steun, heeft zij de knop kunnen omzetten en is zij geslaagd voor haar diploma en ging ze naar het MBO.

COMING-OUT Deze fases waren een bewustwording voor haar dat er iets niet klopte. Zij is gaan zoeken op internet en stuitte op verhalen van transgenders. Deze verhalen waren herkenbaar voor haar en zij is meer informatie gaan verzamelen, helemaal alleen…want ze vertelde er niets over. Een eenzaam pad. Ik begrijp haar wel en toch had ik haar graag daarin willen steunen.

De avond van haar coming-out naar mij toe was heftig en prettig tegelijk. Heftig en met een huilbui omdat de situatie mij raakte, ik de eenzame strijd zag en voelde, en prettig omdat we er zo open over konden praten. Dat was het resultaat van het keiharde werken die afgelopen jaren en zo belangrijk om haar te kunnen bijstaan met wat er komen ging. Ze wilde zeker zijn van haar gevoelens en wilde naar de genderpoli in het VU om voor zichzelf te bevestigen dat er sprake was van genderdysforie. Super vond ik dat, dat ze eerst alles goed wilde onderzoeken, want het is nogal wat. Ik denk dat veel mensen niet beseffen wat er door je heen gaat bij hen die het betreft, maar ook bij naaste familieleden.

VEEL GEBEURD Er is veel gebeurd in de afgelopen maanden. Zij is een jaar gestopt met haar studie, omdat de gedachten en gevoelens haar teveel werden. Er gaat heel veel door je heen en dat moet je zien te verwerken en dan kan een studie erbij teveel zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet blij was met die keus, maar ik sta niet in haar schoenen. Die gevoelens zijn zo intens, daar mag en kan ik niet over oordelen. De intake is geweest, nu zitten we in de fase van de psychologische gesprekken en zal er binnenkort een psychologische test van 3 uur afgenomen worden. De moeilijkste keus moet zij nu maken: wil zij kinderen of niet? Ik kan daar met haar over praten, maar die keus moet zij nu maken op haar 20ste voordat zij aan testosteron gaat beginnen.

TROTS Nu heb ik dus twee zonen en een dochter en ik ben trots op het feit dat hij de moed heeft om als man te leven, want de maatschappij is hard. De uiterlijke verandering van vrouw naar man kostte mij geen moeite. Mijn zoon gedroeg zich altijd al stoer, speelde met jongens en hield niet van make-up en van meidenkleding. Voor mij zal het emotioneel zijn als hij testosteron gaat gebruiken, als de lichamelijke veranderingen komen. Mijn zoon weet dat en wij praten daar vaak over.

OPEN Het is zo belangrijk, voor beide, om open te communiceren zodat we onze angsten en overwinningsmomenten (”ik werd aangesproken met mijnheer”) kunnen delen. Door de leeftijd van mijn zoon is er niet veel aanbod van begeleiding van ouders. Praatgroepen zijn er vnl. voor ouders met jonge kinderen of voor de jong volwassenen zelf. De vragen die ik heb, kan ik stellen bij de genderpoli, maar daar blijft het ook bij.

De toekomst ligt nog open, vol met onzekerheden en met moeilijke beslissingen die gemaakt moeten worden. Toch zie ik naast die onzekerheid ook voor een groot gedeelte opluchting, nu hij zichzelf mag zijn…eindelijk! Hoe het ook gaat lopen, ik ben er voor hem, want dat heet onvoorwaardelijke liefde voor je kind…

 

bronvermelding taboe.nl