Ik heb mijzelf jarenlang grondig ontkend, zelfs verafschuwd

“Ik heb mijzelf jarenlang grondig ontkend, zelfs verafschuwd.”

Op mijn 35e was ik naast mijn werk als verpleegkundige begonnen met de opleiding autonome vormgeving  aan de kunstacademie. Daar werd van mij gevraagd om te laten zien wie ik werkelijk was, zonder maskers of opgelegde rollen. En het werd mij al snel duidelijk dat ik de rol van man door mijn omgeving opgelegd had gekregen. Ik had geprobeerd deze rol plichtsgetrouw te vervullen. Hierbij had ik mezelf grondig ontkend, zelfs verafschuwd.

In diezelfde tijd ontmoette ik M. een bijzondere vrouw waar ik lange gesprekken mee kon voeren en die me nooit veroordeelde als ik mijn gevoelens besprak. Het was doodeng maar langzaam durfde ik de muren om mij heen af te breken, gesteund door M. en aangemoedigd door de docenten van de kunstacademie. Tijdens de lessen op de kunstacademie voelde ik me dan ook steeds vrijer om me vrouwelijk te presenteren. Het voelde alsof ik eindelijk echt contact had met de wereld, niet met de maatschappij, daar voelde ik me steeds meer aan de rand staan, meer toeschouwer dan deelnemer.

Het was een moeilijke tijd, de pijn die eerst binnen in mij woedde was weg. Daarvoor in de plaats was er nu pijn aan de buitenkant, veroordeling door de mensen om mij heen, zelfs afwijzing en verstoting. En toch was er geen weg terug. Het was voor mij direct duidelijk dat volledige fysieke geslachtsaanpassing mijn doel was. In 1998 onderging ik de operatie. Eindelijk was ik voor de buitenwereld volledig vrouw.

Toch heb ik nog een aantal jaren daarna nodig gehad om mezelf volledig te accepteren, om alle vooroordelen uit mijn eigen hoofd te laten verdwijnen. Emotioneel was het een storm die ruim een jaar woedde. Vreugde en verdriet wisselden elkaar af in sneltreinvaart. Maar langzaam nam deze storm af en maakte het plaats voor een grote rust.

M.  bleef in mijn leven, we houden van elkaar. We zijn na mijn geslachtsverandering getrouwd en hebben enkele jaren later twee geweldige kinderen gekregen. Ik genoot met volle teugen van het moederschap toen de kinderen klein waren en geniet nog steeds nu ze tieners zijn.

De kunst is een belangrijke leidraad in mijn leven gebleven. Door mijn kunst kan ik me vrij aan de buitenwereld laten zien en daarbij schroom ik niet om mijn verleden te benoemen. Het is goed dat wij transgenders zichtbaar zijn voor de buitenwereld, we zijn gewone mensen die hebben moeten strijden om zichzelf te kunnen zijn en daar mogen we trots op zijn!