Mensen raak je kwijt en je leert nieuwe kennen. Maar je eigen lichaam hou je je leven lang

“Mensen raak je kwijt en je leert nieuwe kennen. Maar je eigen lichaam hou je je leven lang”

Als kind speelde ik met het speelgoed van mijn grote broer,  Zijn auto’s, Lego, Knexx, en ridderkostuum waren mijn lievelingsdingen. Het speelgoed wat ik kreeg bestond uit knutselspullen en barbies. Dit kreeg ik iedere verjaardag weer, maar ik speelde er nooit mee. En na de zoveelste keer uit beleefdheid weer te moeten doen alsof ik het leuk vond en er blij mee was, kon ik er niet meer tegen en heb ik de hele nacht door gehuild.

Op school speelde ik voornamelijk met jongens. Voor hun was ik niet anders dan de andere jongentjes uit de klas en ik zag er gelukkig ook niet anders uit, Mijn kleding, kapsel en houding was helemaal als een jongen. De enige keren als ik een jurk aan moest voor een speciale gelegenheid, bleef ik in de zandbak spelen tot ik zo vies was, zodat ik uiteindelijk toch wel weer een broek aan mocht.

Na een paarjaar te hebben rond gewandeld op deze wereld kwam ik erachter dat er verschil zat in het geslacht. Daar schrok ik van. Ik vertelde mijn moeder dat ik een jongen was en geen meisje. Maar deze gevoelens werden een verboden onderwerp, hier mocht thuis nooit meer over gesproken worden.  Maar hoe hard ik het ook onderdrukte, dit gevoel bleef bestaan.

Ik wilde op geen enkele manier onderdoen aan mijn mannelijke medemens. Mij werd wijsgemaakt, dat als je maar genoeg sport, je uiteindelijk een breed geschouderd, goed gespierd persoon werd, zonder borsten. Dus het was niet raar dat ik zo vol voor mijn sport ging dat ik er af en toe ook school voor moest missen. Het was mijn ding. Mijn ding wat mij gelukkig maakte.

Bij het omkleden met gym stond ik dan ook als een trotse pauw in zijn eigen kippenhok te pronken dat ik nooit borsten zou krijgen en mooi gespierd zou blijven. Maar ondertussen zag ik de veranderingen bij mijn 1 jaar oudere klasgenoten. Huilend zat ik na school vaak thuis, uit angst voor wat er komen kon.

Op een dag keek ik tv en er was een programma op met een jongen die vertelde dat hij als een meisje was geboren. Heel aandachtig keek ik en besefte me natuurlijk meteen dat ik dit ook had.

Eindelijk een bevestiging dat mijn gevoel bestond. Dat ik bestond, en dat er iets tegen te doen was: hormoonremmers!

Het was op dat moment ook nog niet te laat, want het was nog voor mijn puberteit. Dolgelukkig rende ik naar mijn moeder om haar het goede nieuws te vertellen dat ik wel me zelf kon zijn, als ik maar die remmers zou krijgen en later hormonen. Nog steeds durf ik haar reactie niet te herinneren, hoe laaiend ze was dat ik er over begon.

Wat ik daaruit heb opgebouwd is vooral angst om me zelf te mogen zijn. En er volgde heel wat jaren van haat naar mij zelf. En verlangens naar de dood, omdat dat in mijn ogen de enige uitweg was om uit mijn lichaam te kunnen ontsnappen. Jarenlang heb ik een deel van mijn leven verpest.

Ik hield me altijd voor, als ik 18 ben, dan wordt ik een man. Dan zal mijn leven eindelijk verder gaan. Maar toen wist ik nog niet dat er mensen zijn op deze wereld die er zo’n groot probleem van maken. En toen ik eindelijk 18 werd kwam ik er achter dat het lang kon gaan duren. Inmiddels was ik namelijk volledig vrouw qua lichaam. Nu gebruik ik eindelijk hormonen, ik voel me steeds beter. Ik wacht iedere dag af naar mijn operatie, na deze operatie zal ik eindelijk rust hebben en eindelijk kunnen leven. Ik weet nu wat mijn situatie is en ik weet dat het er steeds beter op gaat worden. En ik moet leren leven met de restanten die ik nooit zal kunnen veranderen.

Achteraf, denk ik zo vaak ‘Had ik maar..’. Had ik maar gepraat, had ik het maar tegen een leraar gezegd of iemand anders van buitenaf. Had ik maar een vader gehad, misschien had hij zich zelf in mij herkend. Was ik maar zelf naar de huisarts gegaan om te zeggen dat ik een jongen moest worden. Dan zou ik nu geopereerd zijn. Dan zouden mensen waar ik nu mee omgaan me nooit anders hebben moeten kennen. Dan zou ik geen of weinig littekens hoeven te dragen. Dan zou ik geen brede heupen hebben gehad.

Dit verhaal schrijf ik omdat ik andere jonge mensen met genderdysforie niet de ellende mee wil laten maken waar ik in heb geleefd. En ik hoop dan ook, dat als mensen dit verhaal lezen en twijfelen, ze direct naar hun huisarts gaan voor een doorverwijzing naar het VU in Amsterdam! Ongeacht de leeftijd, of dat er niemand is die achter hun staat.  Want mensen raak je kwijt en je leert nieuwe kennen, maar je eigen lichaam hou je je leven lang!