Mijn geslacht en/of genderidentiteit is maar een klein deel van mijn identiteit en je hoeft jezelf niet ergens geforceerd in een hokje te proppen

“Mijn geslacht en/of genderidentiteit is maar een klein deel van mijn identiteit en je hoeft jezelf niet ergens geforceerd in een hokje te proppen.”

Het woord vrouw vond ik nooit bij mijzelf passen, maar ik had niet echt nagedacht of er een alternatief was. Toen dat alternatief opeens wel in zicht kwam, was dat beangstigend omdat ik me realiseerde dat het niet normaal was om je zo te voelen. Bovendien kwam ik er in aanraking mee door mijn omgeving, waardoor ik niet zeker wist of mijn gevoelens oprecht waren of een soort verlengd inlevingsvermogen.
Het was een grote verwarring: ik voelde me geen vrouw, maar kon ik zeggen dat ik me een man voelde, dat ik zou denken als een man? Niemand kan toch een uitspraak doen over de wijze waarop ‘een man’ (ofwel ‘een vrouw’) denkt, en of dat is zoals hij/zij/zig denkt?

Op het moment dat ik werkelijk een binder ging dragen en een beetje over ging praten over deze verwarring waren de reacties van mijn kennissen gemengd. Veel zagen geen verschil met voorheen, al vonden sommigen het zonde van mijn mooie vrouwenlichaam. Mensen snapten het niet, al probeerden ze het wel. Het hielp ook niet dat ik het zelf nog niet helemaal snapte.

Wanneer ik mijn lichaam zo vervormde dat het er (in mijn ogen) goed uitzag, had ik veel meer zelfvertrouwen dus ging ik er mee door. Aan het begin liet ik me wel eens uit het veld slaan door mensen die mij met mevrouw aanspraken, of, samen met mijn vriendin ‘dames’. Sommige dagen wilde ik heel graag overal met ‘meneer’ aangesproken worden, iets dat voor wonderlijke situaties en geforceerd gedrag van mijn kant zorgde.

Ik heb veel over mijn gevoelens gesproken met mijn vriendin, en met een paar goede vrienden die ik daar in vertrouwde. Ook ben ik veel gaan zoeken naar theorie, films, radio, blogs, fora, Youtube filmpjes, etcetera van mensen die zich niet conformeren aan de gendernormen. Feministen van Groenlinks, Transvisie, Queer feestjes, ik ben er geweest en ik heb een schifting gemaakt met wat wel en wat niet interessant is voor mij. Ik had sparringpartners nodig, hardopdenkers en gelijkgestemden om mijzelf te kunnen definiëren. Op Youtube had ik wat mensen gevonden, maar over internet is niet ideaal omdat het vaak eenrichtingsverkeer is. De mensen aan wie ik echt iets had ontmoette ik via fora en queer feestjes. Met hen spreken geeft mij hoop en de zekerheid dat ik me geen dingen inbeeld of me aanstel.

Een van hen vertelde mij dat ik de enige ben die uitspraak kan doen over hoe ik denk. Dat het niet zozeer gaat over dat ik aan andere mensen precies kan uitleggen wie ik ben, want wie ik ben weet ik al. Mijn geslacht en/of genderidentiteit is daar maar een klein deel van. Bovendien heeft geslacht/genderidentiteit een heel spectrum en slaat het nergens op om jezelf ergens geforceerd in een hokje te proppen. Dat zijn belangrijke dingen geweest om vast te stellen.

Ik heb nu mijn vrienden verteld dat ik graag met hij/hem aangesproken wil worden, omdat ik mij geen meisje voel en dat dus ook niet steeds bevestigd hoeft te worden omdat dat alleen maar voor verwarring zorgt. Bovendien helpt het mij in situaties met onbekenden ook om ongemerkt mijn gewenste positie op te zoeken. Toen ik mijn vrienden de eerstvolgende keer zag, hadden ze een drankspel opgezet, wie mijn naam, of de persoonlijk voornaamwoorden fout zei moest drinken. Op deze manier kan ik kijken wat er relevant is voor mij. Voor mijn eigen zelfvertrouwen, blijheid, queerheid, en of dit echt is wat ik wil.

De twijfel blijft wel, al gaat het met golven. Ik ben het gaan opschrijven, omdat ik dan de pijnpunten beter kan blootleggen. Het is als een dagboek, en er staan alle overpeinzingen in die ik op het moment van schrijven de moeite waard vond.

Op slechte dagen blijf ik liever niet transitie filmpjes van jonge mensen kijken, want je verdrinkt er in. Het is heel aanlokkelijk te zien hoe iemand (fysiek) steeds meer zichzelf wordt, maar het is gevaarlijk omdat je de tijd kan kneden. Met éen muisklik kan zien hoeveel iemand in 1 jaar veranderd is. Daar word ik heel ongelukkig van omdat ik weet dat het nog lang niet zo ver is. Wat mij helpt op die dagen is iets doen dat niks met mijn gender te maken heeft. Heel ver fietsen, verdwaald raken, muziek maken, heel hard werken, schilderen, vliegeren, iemand iets leren, met een vriend afspreken of een taart bakken. Zet jezelf ergens overheen en laat je niet afleiden door wat andere mensen zouden kunnen zeggen. Jij bent de enige met echt invloed op je eigen geluk, dus maak daar het leukste feestje van! Het kan een super leuk feestje zijn, dat beloof ik je.